نسیم کوهستان که صورتت را نوازش دهد 

پرتو خورشید که چشمانت را گرم کند

وجودت که از سکوت گوش نواز پر شود

فکرت که به بی نهایت وصل شود

دیگر خبری از اشوبهای درونی نیست

دیگر شک نخواهی کرد به وجود ارامش بی پایان

دیگر نخواهی پرسید ایا مرا دوست دارد یا نه

دیگر نخواهی پرسید ایا روزی دستهایم را رها خواهد کرد یا نه

دیگر هراسی از تنها شدن نخواهی داشت

دیگر خبری از ارزوهای گم شده نخواهی گرفت

ارزوهایت در وجودت جریان خواهد یافت

تو در ارامش غرق خواهی شد

اری تو به اوج خواهی رسید

نسیم کوهستان

پرتو خورشید

سکوت طلب شده

همه و همه در درون توست

در اعماق وجود تو