زمان در تب نـوروز و نـگارم نرسیدست

زمان در تب نـوروز و نـگارم نرسیدست

                                             جـهان محـو بهـارست و بهارم نرسیدست

سراسر همه گل روید از این خاک، ولیکن

                                                  بـه گلزار دلـم زهـره عـذارم نرسیدست

چه فرقی بکند کین شب عیدست، و یا روز

                                                  الا ای دل مـن لــیل و نـهارم نرسیدست

بپوشان رخ خود ای تو سـروش مه رنگین

                                                کـه آن یــار مسیـحا به کنارم نرسیدست

تو ای باد بهاری مـده جولان به گلستان

                                            روا نیست که خـوش نفحه سوارم نرسیدست

به ظاهر لب خندان و به باطن دل گریان

                                                 سُرورم همه بـاطل چو که یـارم نرسیدست

ز غم در تب و تابم ، و سوالم ز خود اینست

                                                که سرخوش ز چه باشم چو قرارم نرسیدست

شدم شهره ی شهرم به دو چشمانِ سپیدم

                                                  بـه مرهـم ز نگـاهش، دل زارم نرسیدست

خـدایا مپسـندم دم مـرگی که قریبست

                                          بگـویم بـه تـو حتـی به مزارم نرسیدست

بدان ««منتظرا»» مستی عشاق حرام است

                                               درین لحظه که آن بـاده گسارم نرسیدست

امام من نیاز من

امام من

نیاز من

ای همه احتیاج من

ای که برای وصف تو

اقیانوس اقیانوس واژه به قطره می ماند

تو افتابی

بتاب به جاده ی تاریک و انتها ناپدید زندگی من

 حامی من

حمایتمان کن در برابر دشمنانی که فکرمان را می شکافند

اعتقاد مقدسمان راگرفته 

باور های تهی تحمیلمان می کنند

ناجی من

نجاتمان بده  از جدالهای پایان ناپذیر

تردید و اطمینان

پاکی و الودگی

نجاتمان بده  از کسانی که

فانوسهای روشن شده برای امدنت راخاموش می کنند

در این ظلمتی که در تکاپوی یافتن روزنه ام

از خدا همه ی نیازم راطلب می کنم

ای همه ی نیاز من

آمین دعایم را تو بگو

                                                             " رها"

انتظار

بی تو بی هم قطار می میرم...من از این انتظار می میرم

منو از روز رفتنت کُشتی...برنگردی دو بار می میرم

همه ی سال بی تو یک روزه...من به روزای هفته بدبینم

حالَم از بعد رفتنت خوش نیست...همه روزا رو جمعه می بینم

مثل پروانه ای که تو پیله س...دلم از این همه قفس خونه

جز تو که روزگارمو دیدی...دیگه کی حال ما رو می دونه

من دارم از تبِ تو می سوزم...دل دریا رو آب کن برگرد

زندگیم انتظارته هر روز...زندگیمو رها کُن از این درد

روزبه بمانی

ما، بى تو، تا دنیاست، دنیایى نداریم        

چون سنگ خاموشیم و غوغایى نداریم

اى سایه سار ظهر گرم بى‏ترحم!

جز سایه دستان تو، جایى نداریم

تو آبروى خاکى و حیثیت آب

دریا تویى; ما جز تو دریایى نداریم

وقتى عطش مى‏بارد از ابرسترون

جز نام آبى تو، آوایى نداریم

شمشیرها را گو: ببارند از سر بغض

از عشق، ما جز این تمنایى نداریم

سلمان هراتى