ای آسمــان! شــور و نـوای غــربتِ کیست؟

ای آسمــان! شــور و نـوای غــربتِ کیست؟

یاس کبـودامشب، کنار تربت کیست؟

گویـا عـزایِ شمس الشموس است

وقتِ غروب خورشیـد تـوس است

غیر از «رضا» مولای مهجور از وطن کیست؟

جـز او مگـر آواره‌ی دور از وطـن کیست؟

تـا از جــوار جــدش جــدا شد

مشهد برایش کــرب و بـلا شد

ایران مـا از مقدمش، مینــو سـرشت است

ایــن آستــان، باغــی ز گلزار بهشت است

نـــور ولایـــت در مشهدِ اوست

سر بر ضریحش بگذار ای دوست

حکــم ولیعهــدی نبــود آن حکم باطل

خَــطِ شهــادت بــود بــا امضـای قاتل

او را اسیـــرِ این دام کردند

انگور را هم بد نــام کردند

از دشمنش کی انتظاری بیش از این داشت

در این سفر، مولا به مرگ خود یقین داشت

لرزید از اشک چون شانه‌هایش

گفتا بگرینــد پروانه‌هـــایش

مــولا غـــزالِ خانــه‌زادش را نیــاورد

همــراه خــود، حتــی «جواد»ش را نیاورد

همـــانِ پـــاییز چون شد بهارش

معصومه هم ماند چشــم انتظارش

                                                                                                   محمد جواد غفورزاده